ρεσεπτακουλίτης

ο, Ν

(παλαιοντ.) απολιθωμένο γένος αρχαιοκυαθίδων, λείψανα τού οποίου ανακαλύφθηκαν σε πετρώματα τού σιλουρίου.

[ΕΤΥΜΟΛ. Μεταφορά στην ελλ. ξεν. όρου, πρβλ. αγγλ. receptaculites (< λατ. receptaculum «δοχείο, υποδοχή» + -ίτης)].